Przewaga lekkości

 Po premierze nowego Jimny’ego wszyscy zwracali uwagę na jego mocno niewspółczesną, pudełkowatą karoserię i wręcz archaiczną stylistykę. Wtajemniczeni odnaleźli jednak dziedzictwo terenówek Suzuki, którym za parę lat stuknie pół wieku. Historia marki jest jednak znacznie dłuższa i całkiem ciekawa.

LJ, SJ i Jimny

Powstanie pierwszego samochodu Suzuki datuje się dopiero na 1955 rok. Mowa tu o małym, napędzanym na jedną oś pojeździe z dwucylindrowym, dwusuwowym silnikiem o pojemności 360 cm3. Historia tego japońskiego producenta zaczęła się jednak znacznie wcześniej, bo w 1909 roku, kiedy to Michio Suzuki w miejscowości Hamamatsu założył małą firmę o nazwie Suzuki Loom Works, która w krótkim czasie stała się dużym przedsiębiorstwem i w 1920 roku przyjęła nazwę Suzuki Loom Manufactoring. Początkowo firma zajmowała się sprzedażą, a później również produkcją, krosien tkackich dla przemysłu jedwabniczego. Zaangażowanie w przemysł motoryzacyjny nastąpiło jeszcze przed wojną, w 1937 roku, kiedy to podjęto decyzję o produkcji samochodów. Dwa lata później pojawiły się pierwsze prototypy wyposażone w silniki o małej mocy (13 KM) i niewielkiej pojemności (800 cm3). Jednostki były czterocylindrowe, czterosuwowe, chłodzone cieczą i nowocześnie zaprojektowane.
Lata wojny przerwały produkcję pojazdów mechanicznych – tę wznowiono dopiero na początku lat pięćdziesiątych, kiedy firma rozpoczęła wytwarzanie mopedów i małych motocykli. Pierwszym seryjnym produktem był rower z silnikiem (1952 r.). Model nazwano Power Free i wyposażono w dwusuwowy motor o pojemności skokowej wynoszącej 36 cm3. Na przestrzeni kilku lat produkcja lekkich motorowerów wzrosła do kilku tysięcy rocznie. W 1954 roku firma oficjalnie zmieniła nazwę na Suzuki Motor, a rok później zadebiutował Suzulight – bardzo nowoczesna konstrukcja z niezależnym zawieszeniem i napędem na przednią oś.

Pierwsze 4×4 – LJ10 (1970-1972)

Decyzję o produkcji podjęto w 1968 roku, a dwa lata później rozpoczęto pracę nad czteronapędowym Suzuki LJ10. Projekt powstał bardzo szybko, gdyż większość podzespołów zapożyczono od Mitsubishi. Samochód bazował na licencji produkcyjnej modelu Hope Star ON360, który został zakupiony dwa lata wcześniej od firmy Hope Motor Company. Sam projekt był znany od 1965 roku, jednak do roku 1967 Hope zdołał wykonać jedynie 15 sztuk tego małego pojazdu. Powód był prozaiczny – brak funduszy na seryjną produkcję. W ciągu dwóch latach Suzuki Hope Star ON360 został przystosowany, aby spełnić wymogi podatkowo-prawne obowiązujące w tym czasie w Japonii. Jimny, bo taki zyskał przydomek, został umieszczony w segmencie małych pojazdów*, dlatego musiał być napędzany silnikiem o maksymalnej pojemności wynoszącej 360 cm3, jego długość nie mogła przekroczyć 3 m, szerokość – 1,3 m a waga – 625 kg.

Powstała w ten sposób charakterystyczna dla Japonii klasa pojazdów – tzw. kei-cars

Suzuki LJ 10 lub Jimny ON360 – jak kto woli – w dniu swojej premiery, w kwietniu 1970 roku, stał się najmniejszym pojazdem terenowym na świecie. Początkowo produkowano jedynie wersję z otwartym dachem (nad głowami pasażerów znajdowała się plandeka). Drzwi były otwierane na zamek błyskawiczny, jednak szybko zamieniono to rozwiązanie na konstrukcję stelażową pokrytą plandeką, ale z normalnymi klamkami.
Wymóg dotyczący maksymalnej długości (3 m) był bardzo trudny do spełnienia, dlatego inżynierowie postanowili koło zapasowe ulokować we wnętrzu pojazdu, na miejscu czwartego pasażera. Tym samym w Jimnym pozostawiano miejsce tylko dla trzech pasażerów. Jednostka napędowa, jaka znalazła się pod maską, to dwusuwowy, dwucylindrowy silnik o pojemności 359 cm3 i mocy 25 KM osiąganej przy 6 000 obr./min. Maksymalny moment obrotowy określono na 33,4 Nm przy 5 000 obr./min. Parametry pozwalały na rozpędzenie niewielkiego i ważącego 600 kg Jimny’ego do 72 km/h, co w przypadku pojazdu użytkowego było w zupełności wystarczające. Jimny był stale napędzany na tylne koła z możliwością dopięcia przedniej osi.

Modyfikacje – LJ20 (1972-1975)

Dobre przyjęcie modelu sprawiło, że producent uznał, iż warto inwestować w niego inwestować i zaledwie dwa lata po wprowadzeniu do sprzedaży wariantu LJ 10 zdecydował się na pewne modyfikacje. Pierwsza z nich dotyczyła jednostki napędowej. Silnik został zmodernizowany – dodano chłodzenie wodne pozwalające na podniesienie mocy maksymalnej do 28 KM oraz momentu obrotowego do 37,3 Nm, przy okazji poprawiając wydajność ogrzewania w kabinie. Druga zmiana dotyczyła zabudowy nadwozia i zamknięcia kabiny metalowym dachem. Klienci mogli poczuć ślady komfortu w trudnych warunkach atmosferycznych.

Przód LJ20 miał osiem szczelin w grillu – o jedną szczelinę więcej niż jeepy

Z myślą o eksporcie pojazdu poza Japonię, głównie do Stanów Zjednoczonych, w 1974 roku zaczęto produkować model LJ 20 z kierownicą po lewej stronie.

Większy – LJ50 (1976-1981)

Pod koniec 1975 roku z taśm produkcyjnych zjechał ostatni egzemplarz LJ20. Rok później uruchomiono produkcję jego następcy – LJ 50 – dysponującego mocniejszym silnikiem i większymi gabarytami. Wiązało się to z poluzowaniem nieprzystających do rzeczywistości przepisów dotyczących tego segmentu rynku. Nowe regulacje pozwalały na zwiększenie pojemności silnika do 550 cm3 i długości pojazdu do 3,20 m. Suzuki bardzo na tym skorzystało, bowiem długość LJ 50 zwiększono do 3,17 m, a silnik pojazdu zastąpiono przez nową jednostkę o pojemności 539 cm3. Była to trzycylindrowa konstrukcja, która nadal funkcjonowała w dwusuwowym cyklu pracy. Przyrost mocy silnika do 33 KM pozwolił na zwiększenie prędkości maksymalnej lekkiego pojazdu (masa własna – 635 kg) do 100 km/h. Za rozdział napędu odpowiadała skrzynia manualna, czterobiegowa oraz rozdzielcza, dwubiegowa. Dodatkowo zmiana długości pojazdu pozwoliła na przeniesienie koła zapasowego na tył i wygospodarowanie miejsca dla czwartego pasażera. Samo nadwozie nie uległo zmianie. Pojazd nadal był oferowany w dwóch wariantach: zamkniętym i otwartym.

Ostatni „eljot” – LJ80 (1977-1983)

W 1977 roku Suzuki, zachowując produkcję LJ50, rozpoczęło wytwarzanie modelu LJ80. W kolejnych latach firma wystartowała również z eksportem modelu i uruchomiła produkcję w innych krajach*.

Kolejne modele i generacje – w zależności od rynku – były oferowane pod różnymi nazwami: SJ30, Sierra, Jimny, Maruti Gypsy w Indiach oraz Holden Drover w Australii.

Europejska premiera modelu LJ80 miała miejsce w 1978 roku podczas targów we Frankfurcie. Rok później pojazd trafił do sprzedaży, co wiązało się z dostosowaniem świateł do lokalnego rynku. Model znacznie różnił się od LJ50. Przede wszystkim był większy – rozstaw kół urósł o około 10 cm, zarówno na przedniej, jak i na tylnej osi. Jego konstrukcja nadal bazowała na ramie, na której posadowiono małe, zwarte nadwozie (o wymiarach: długość x szerokość x wysokość – 3,20 x 1,40 x 1,85 m). Zawieszenie wciąż opierało się na dwóch sztywnych mostach podpartych resorami piórowymi. Rozdział napędu odbywał się poprzez dźwignię umieszczoną pomiędzy fotelami. Nieznaczne zmieniło się też nadwozie: pojawił się nowy kształt maski z większymi wlotami powietrza, wydatniejsze błotniki oraz zintegrowane światła tylne. Prawdziwa rewolucja zaszła jednak pod maską pojazdu, gdzie znalazł się nowy czterocylindrowy, czterosuwowy silnik o pojemności skokowej 791 cm3 i mocy 39 KM. Europejscy klienci mogli wybierać spośród trzech wariantów nadwozia: zamkniętego typu van, pickup i otwartego typu cabrio.

Wewnątrz LJ80 prosto i oszczędnie, ale już nie spartańsko

Wnętrze pojazdu nadal cechowała prostota. Opcjonalnie dostępne były tylne fotele zwrócone w kierunku jazdy. Na liście wyposażenia dodatkowego znajdowały się również akcesoria off-roadowe, osłony podwozia, orurowanie, osłony świateł oraz stojak na broń myśliwską. Wariant europejski silnika LJ80 nieznacznie różnił się od pozostałych. Przy tej samej pojemności miał większą moc, która wynosiła 41 KM przy 5 500 obr. Urósł również maksymalny moment obrotowy – do 61 Nm przy 3 500 obr./min.

W pierwszym roku sprzedaży terenówka Suzuki funkcjonowała pod nazwą Gypsy, ale w wyniku protestu innego producenta samochodów nazwa została wycofana. Pozostano więc przy LJ.

Początek esjotów– SJ 410 (1981-88) i SJ413 (1984-90)

Zaledwie rok po rozpoczęciu sprzedaży w Europie, na targach IAA we Frankfurcie, pokazano całkowicie nowy projekt, przez historyków marki określany jako czwarta generacja małego pojazdu terenowego Suzuki. Model o oznaczeniu SJ410, nazywany również Jimny 1000, do salonów sprzedaży trafiał w 1982 roku. Równocześnie uruchomiono jego produkcję w zakładach Santana w Hiszpanii. Sylwetka Suzuki SJ zmieniła się w stosunku do poprzedników. Pojawił się nowy front z atrapą chłodnicy, początkowo z pionowymi otworami dla silnika 1.0.

SJ z miękkim dachem Soft Top

Nadal wykorzystywano okrągłe światła, ale prostokątne kierunkowskazy powędrowały na zderzaki. Pojazd był wyraźnie większy, urósł też rozstaw osi, a nadwozie nowego SJ stało się nieco gładsze*.

W SJ zrezygnowano z charakterystycznych podłużnych przetłoczeń usztywniających blachy.

Zmieniło się również wnętrze – pojawiła się w nim zmodernizowana deska rozdzielcza, wygodniejsze fotele, a tylna, składana ławka pozwalała na zwiększenie przestrzeni bagażowej.
Zasadnicza koncepcja zawieszenia i układu napędowego SJ pozostała niemal identyczna. Pod maską znalazł się nowy silnik: 1-litrowy, czterocylindrowy, o mocy 45 KM i maksymalnym momencie obrotowym 74 Nm przy 3 250 obr./min.

Trzy lata po premierze do sprzedaży wprowadzono model z silnikiem 1.3, początkowo o mocy 64 KM. Wraz z nową jednostką pojawiło się wspomaganie hamulców (z przodu tarczowych), nowa deska rozdzielcza i plastikowa, wzdłużnie użebrowana atrapa chłodnicy. Model z mniejszym silnikiem o pojemności 1 l był produkowany do 1988 roku, natomiast z jednostką 1,3 l do roku 1990. W późniejszym czasie pojazdy były stopniowo zastępowane kolejnym modelem – Samurai SJ.

Samurai SJ (1985-2003)

Wprowadzenie nowej nazwy – Samurai SJ – miało na celu pokazanie zmiany, jaka dokonała się względem modelu SJ413, na którym nowy projekt bazował. Zewnętrznie pojazd bardzo łatwo można odróżnić od starszych modeli producenta, głównie z uwagi na poszerzenia nadkoli, które zostały zamontowane po powiększeniu rozstawu kół. Zmiany zaszły też w układzie jezdnym: pojawiła się pięciobiegowa skrzynia, a w przedniej osi sprzęgiełka w piastach kół oraz stabilizator przechyłów. Pojazd otrzymał też bogatsze wyposażenie – topowe wersje mogły mieć nawet klimatyzację.

Wymuszone chęcią zwiększenia stabilności poszerzone podwozie to główny wyróżnik Samuraia względem poprzednich „esjotów”

Wymuszone chęcią zwiększenia stabilności poszerzone podwozie to główny wyróżnik Samuraia względem poprzednich „esjotów”

W 1988 roku wprowadzono kolejne zmiany. Pojawiło się bardziej miękkie, komfortowe zawieszenie, głównie z myślą o rynku amerykańskim. Wewnątrz zamontowano nową deskę rozdzielczą oraz czteroramienną kierownicę. W roku 1990 wprowadzono zmodernizowany silnik – 1,3 l z elektronicznym sterowaniem z systemem centralnego wtrysku i katalizatorem. Jednostka osiągała 70 KM mocy i 103 Nm momentu obrotowego. Dzięki wzmocnieniu silnika model Samurai SJ mógł pędzić nawet 130 km/h. W pojeździe zmieniono łożyskowanie skrzyń oraz rozwiązanie mechanizmu różnicowego przedniej osi. W 1996 roku wprowadzono duże zmiany w obrębie zawieszenia. W miejscu resorów pojawiły się wahacze i sprężyny – była to przymiarka do nowego Jimny’ego, który miał ukazać się dwa lata później.
W 1998 roku przeprowadzono modernizację silnika, zwiększając jego moc do 80 KM. Rok później wprowadzono silnik dieslowski o pojemności 1 905 cm3 i mocy 63 KM. Pochodzącą z koncernu PSA jednostkę zamieniono w 2001 roku na model Renault o pojemności 1 870 cm3 i mocy 64 KM.

Jimny (1998 -)

Po trzydziestu latach od podjęcia decyzji o realizacji projektu małego pojazdu terenowego wprowadzenie nowego rozwiązania wydawało się jak najbardziej celowe. Tym bardziej, że Samurai mocno się zestarzał (mimo że nadal bardzo dobrze się sprzedawał). Wprowadzona w 1988 roku pierwsza generacja znacznie bardziej komfortowej Vitary również zrobiła swoje. Dlatego wydaje się, że znakomitym ruchem było wypuszczenie nieznacznie większego od Samuraia, ale nadal małego pojazdu terenowego o długości 3,67 m.

Suzuki Jimny

Suzuki Jimny

Nowy Jimny został po raz pierwszy zaprezentowany w 1997 roku na jesiennej wystawie w Tokio. W Europie odbyło się to dokładnie rok później. Producent, wprowadzając nowy pojazd, nie zdecydował się na zmianę ogólnej koncepcji. Nadal była to mała terenówka bazująca na ramie i przeznaczona dla czterech osób. Jednak nadwozie Jimny’ego było całkowicie nowym projektem. Charakteryzowało się bardziej zaokrąglonymi kształtami i posiadało kwadratowe reflektory z nawiązującą do LJ atrapą chłodnicy. Nadal pozostało dwudrzwiowe a klienci mieli możliwość wyboru wersji zamkniętej lub otwartej. Sporą nowością była dostępność automatycznej skrzyni biegów.
Wnętrze Jimny’ego zostało zaprojektowane na nowo. Pojawiły się nowe wskaźniki i fotele. Silnik rodem z SJ413 został zmodernizowany i od 1998 roku był współdzielony z Samuraiem SJ. Trzy lata później zwiększono jego moc do 82 KM przy 5 500 obr./min. W roku 2004 wprowadzono 65-konną jednostkę wysokoprężną o pojemności 1,5 l. Jej moc rok później została zwiększona do 86 KM. W 2005 roku modernizacji poddano silnik benzynowy, zwiększając jego moc do 86 KM, a w 2015 roku w celu dostosowania się do norm Euro 6 kolejny raz zmieniono nastawy jednostki.
Pod koniec 2012 roku pojazd przeszedł lifting nadwozia. Zmieniła się krata wlotu powietrza, zderzaki oraz lista oferowanych kolorów. We wnętrzu pojawił nowy sprzęt audio oraz bardziej komfortowe materiały pokrycia tapicerki.

Światowość Jimniego

Jimny dostępny jest w 194 krajach a jego łączna sprzedaż osiągnęła aż 2 850 000 sztuk. To wynik godny podziwu jak na tak małą i prostą terenówkę.

Nowy Jimny (2018 – )

Wbrew obawom nowy Jimny nie stał się kolejnym crossoverem i nadal jest prawdziwą terenówką. Nawet jego stylizacja zerwała z nieco ugrzecznionym wizerunkiem poprzednika i jest pudełkowato kanciasta. Pełnymi garściami czerpie przy tym z dziedzictwa „esjotów” i „eljotów”, które zasłużenie zyskały już wręcz kultowy status. Ale nowy Jimny powinien odnieść sukces nie tylko za sprawą designu. Jego mocną stroną jest lekkość i prosta, ale sprawdzona technika uzupełniona o współczesne rozwiązania – jedynie tam, gdzie było to niezbędne. Konstruktorzy nie ulegli trendowi downsizingu, dlatego półtoralitrowy, benzynowy, wolnossący silnik ma cztery cylindry, z których kulturalnie generuje aż 105 KM, i to przy masie przekraczającej jedną tonę. Podwozie wciąż oparte jest o ramę podłużnicową i sztywne mosty ze sprężynami śrubowymi, w układzie napędowym nie zabrakło reduktora, a brak stałego napędu obu osi nie będzie przeszkadzać tym, którzy chcą wykorzystywać Jimny’ego zgodnie z przeznaczeniem. Dzięki najniższej cenie wśród nielicznych dziś prawdziwych terenówek, najmniejsze 4×4 Suzuki będzie mogło stać się także popularnym fun-carem, co pozwoli spokojniej patrzeć na przyszłość tego modelu.

Suzuki Jimny

Suzuki Samurai/Jimny – kalendarium

1909 r. – założenie firmy przez Michio Suzuki
1937 r. – pierwsze prototypy pojazdów
1968 r. – zakup licencji od Hope Motor Company i rozpoczęcie prac projektowych nad LJ10 z silnikiem o pojemności skokowej 359 cm3 o mocy 25 KM
1970 r. – kwiecień uruchomienie produkcji i rozpoczęcie sprzedaży LJ10 Jimny
1972 r. – model LJ20
1974 r. – model LJ50 z trzycylindrowym silnikiem o pojemności skokowej 540 cm3, nadwozie z twardym dachem na rynek australijski
1977 r. – początek sprzedaży modelu LJ80 z silnikiem o pojemności skokowej 797 cm3 o mocy 41 KM
1978 r. – wprowadzenie LJ80 na rynek europejski
1980 r. – model SJ 410 z silnikiem o pojemności skokowej 970 cm3 o mocy 45 KM
1982 r. – rozpoczęcie produkcji Suzuki SJ w hiszpańskich zakładach Santana oraz w Pakistanie
1983 r. – wersja 410 Long, rozpoczęcie produkcji w Delhi (Indie)
1985 r. – założenie Suzuki of America Automotive Corp. i wprowadzenie modelu Samurai (SJ) na rynek amerykański
1986 r. – modernizacja modelu, nowy silnik – 1 324 cm3 o mocy 66 KM, pięciobiegowa skrzynia biegów, lifting nadwozia i wnętrza
1988 r. – lifting nadwozia i zmiany w obrębie zawieszenia i układu napędowego
1990 r. – modernizacja silnika (wtrysk paliwa), modernizacja skrzyni i przekładni rozdzielczej
1996 r. – kolejny lifting, przebudowa zawieszenia – sprężyny, zmieniony front pojazdu
1998 r. – debiut modelu Jimny w Europie, silnik 1 298 cm3 o mocy 80 KM
2004 r. – modernizacja silnika diesla 1,5 l
2005 r. – modernizacja silnika benzynowego
2012 r. – lifting nadwozia
2018 r. – całkowicie nowy Jimny

Suzuki Samurai/Jimny – najpopularniejsze silniki                                                                                                                             

1 2 ... 4 ►