Fiat Sedici / Suzuki SX4
Wspólna produkcja jednej konstrukcji pod różnymi markami jest starym sposobem na obniżenie kosztów. Współpraca Fiata i Suzuki pozwoliła na stworzenie bardzo udanego, małego samochodu pod nazwą Sedici lub SX4. Rozsądny projekt okazał się odporny na próbę czasu, dlatego włosko-japoński duet jest bardzo atrakcyjną ofertą na rynku wtórnym.
Lekkość i kompaktowość pomagają poza drogą
Projekt nadwozia stworzyło w 2005 roku studio Ital Design mistrza Giorgetto Giugaro. Mimo niekorzystnych proporcji długości do wysokości efekt broni się do dziś. Można nawet zaryzykować, że jest to sylwetka crossovera – krzyżówki mikrovana i SUV-a. Wrażenia estetyczne oraz widoczność poprawia duża powierzchnia okien.
Wygląd OK, ale widać, że wnętrze jest bardzo plastikowe
Za miejsce produkcji wybrano węgierską fabrykę Suzuki w Esztergom, a udział sprzedaży przez Suzuki określono na 2/3, reszta miała być Fiata. Światowej ekspansji tego modelu miały pomóc inne miejsca produkcji – w Japonii, Chinach, Indiach i Indonezji. Debiut rynkowy odbył się w 2006 roku i trzeba przyznać, że był bardzo udany*.
Sedici był oficjalnym pojazdem zimowej Olimpiady w 2006 roku. SX4 też był promowany przez sport, ale bardziej aktywnie, udziałem w rajdach WRC.
Rynek amerykański podobno bardzo domagał się nadwozia sedan, które zaoferowano tam w 2007 roku. Rok później ta dość specyficznie wystylizowana odmiana, i to tylko jako 2WD, pojawiła się także w Europie.
Mało proporcjonalna sylwetka sedana
W 2009 roku dokonano liftingu, który oprócz delikatnych zmian wizualnych (większych w Fiacie), wprowadził lepszej jakości tapicerkę. W 2013 roku do typoszeregu Suzuki włączono nowy model – SX4 S-Cross – lecz równolegle zachowano w ofercie wariant SX4, który zyskał przydomek Classic. W 2014 roku został on jednak zastąpiony przez całkowicie nową generację Vitary. Sedici także nie doczekało się bezpośredniego następcy – pojawiła się za to kolejna wersja pięćsetki, opracowana już z Jeepem.
Różnice w przed i poliftingowym SX4 dotyczą głównie kształtu wlotów powietrza w zderzaku
Różnice w przed i poliftingowym SX4 dotyczą głównie kształtu wlotów powietrza w zderzaku
Przed- i poliftingowe Sedici różnią się od siebie kształtem atrapy chłodnicy i spodem zderzaka
Przed- i poliftingowe Sedici różnią się od siebie kształtem atrapy chłodnicy i spodem zderzaka
Nadwozia Sedici i SX4 są nie tylko bardzo zbliżone wyglądem, lecz oferują identyczne walory użytkowe. Ze względu na wielkość i przede wszystkim miejskie przeznaczenie, ciężko spodziewać się w nich nadmiaru miejsca i bogactwa wyposażenia. Małe gabaryty, dobra widoczność i zwrotność bardzo ułatwiają miejską eksploatację i sporadyczne wypady poza teren zabudowany.
Ze względu na różne polityki sprzedaży Fiata i Suzuki trudno jest polecać konkretną markę, głównie ze względu na poziom wyposażenia poszczególnych pojazdów. Należy jednak unikać najuboższych wersji, które przede wszystkim w Suzuki były biedne w dziedzinie bezpieczeństwa. Obie firmy zachęcały do zakupu różnymi promocjami i można znaleźć atrakcyjne wersje zarówno SX4, jak i Sedici.
Mając odrobinę szczęścia, można znaleźć auto prezentujące bardzo sensowny poziom i wystarczające załodze w układzie 2+2 na pokładzie. Wprawdzie objętość bagażnika (270 l) nie imponuje, ale przynajmniej jest taka sama w wersji 2WD i 4WD. Można mieć zastrzeżenia do jakości plastików, ale przynajmniej w dobrze utrzymanych egzemplarzach nic nie powinno skrzypieć czy trzeszczeć. Wszelkie ślady druciarstwa powinny wzbudzić podejrzenia o powypadkową przeszłość. Korozja blach w egzemplarzach bezwypadkowych nie powinna być większym problemem, aczkolwiek w starszych egzemplarzach już można spodziewać się słabszych miejsc. Rdza nie oszczędza za to elementów podwozia i układu wydechowego.
Dzielona tylna kanapa
Umiarkowane zdolności przewozowe z tyłu
Lepiej siedzieć z przodu
Technika
Konstrukcja bliźniaków Sedici i SX4 w wyniku ograniczeń budżetowych nie jest nadmiernie skomplikowana, co jest też źródłem trwałości i niezawodności, którą jeszcze kojarzy się z japońską produkcją. Paleta silników może wydawać się niezbyt rozległa, lecz można wybierać pomiędzy dość udanymi jednostkami. Fiat ograniczył się do dwóch własnych silników Diesla Multijet o pojemnościach 1,9 l i 2,0 l oraz do 1,6-litrowego benzyniaka z Suzuki. Japoński producent pozostawił klientom większy wybór: zaproponował dodatkowo benzyniaki o pojemnościach 1,5 l i 2,0 l oraz mniejszego, 1,6-litrowego turbodiesla z półek PSA, ale tylko do przednionapędowca.
Napęd ON jest najbardziej polecany z dwulitrowym silnikiem
Niezawodny, ale niezbyt oszczędny silnik benzynowy
Mimo że wersje jedynie przednionapędowe są tańsze, lepiej skupić się na tych czteropędnych. W układzie napędowym 4×4 nie szukano nadmiernych oszczędności. Stale napędzana przednia oś może być uzupełniona napędem tylnej przez elektronicznie sterowane wielotarczowe sprzęgło aktywowane elektromagnetycznie. Dodatkowo kierowca ma wpływ na tryb działania tego systemu: do wyboru są 2WD, Auto i Lock (blokujący rozdział napędu pomiędzy osie). Zawieszenie przednie jest typowe – układ kolumn MacPhersona, lecz nawet dla napędzanego tyłu użyto nietypowo belki skrętnej. Nie wpływa to zbyt istotnie na pogorszenie komfortu jazdy, który i tak, jak to w małym samochodzie, nie jest najwyższy, za to ogranicza nakłady serwisowe.
Trzy tryby pracy napędu obu osi
Eksploatacja
Prosta konstrukcja i dobre wykonanie sprawiają, że użytkownicy Fiata czy Suzuki nie powinni spodziewać się poważniejszych problemów. Większym zaufaniem darzone są silniki benzynowe, ale niestety pierwsze odmiany o mocy 107 KM ze skrzyniami o krótkich przełożeniach nie odwdzięczają się ani dynamiką, ani niskim zużyciem paliwa – jak na tak małe auta. Lepsze parametry zapewnia za to nowsza, mocniejsza, 120-konna odmiana. Na rynku można znaleźć oferty zasilane LPG, lecz nie jest to najlepsze paliwo dla silników ze słabymi zaworami.
Silniki wysokoprężne Fiata to sprawdzone konstrukcje, ale lepiej wybrać nowszego dwulitrowca. Jest nie tylko dynamiczniejszy od starszego 1,9, ale także oszczędniejszy. Nowoczesność 2.0 ma niestety swoją cenę – przy zakupie i w serwisie. Zagrożenie awariami nie jest wyższe niż w przypadku innych nowoczesnych commonraili i zależy głównie od kultury technicznej użytkownika i realnego przebiegu. Do katalogu zagrożeń trzeba więc wpisać głównie osprzęt silnika. Większe przebiegi i przeciążenia dotykają także fiatowskie skrzynie 6-biegowe.
Sportowa promocja SX4 w postaci startów w WRC nie spełniła pokładanych nadziei. W USA pojazd przypominający SX4 wsławił się za to udziałem w wyścigach górskich. Tuning seryjnego Sedici czy SX4 lepiej ograniczyć do dobrych opon i osłon podwozia. Jeśli fabryczny prześwit (19 cm) jest niewystarczający, można zdecydować się na montaż zestawu do liftu zawieszenia na sprężynach i amortyzatorach. Uzyskane w ten sposób 2-3 cm liftu powinny być wystarczające, by polepszyć dzielność, a jeśli jest to za mało lepiej poszukać innego modelu.
Suzuki za oceanem promowało SX4 w wyścigach górskich
Fiat Sedici / Suzuki SX4 – silniki
1.6 VVT benzynowy, wolnossący, układ i liczba cylindrów – R4, pojemność skokowa – 1 586 cm³, 4 zawory na cylinder, moc maksymalna – 107 KM przy 5600 obr./min, maksymalny moment obrotowy – 145 Nm przy 4000 obr./min
1.6 VVT benzynowy, wolnossący, układ i liczba cylindrów – R4, pojemność skokowa – 1 586 cm³, 4 zawory na cylinder, moc maksymalna – 120 KM przy 6 000 obr./min, maksymalny moment obrotowy – 156 Nm przy 4 400 obr./min
1.9 DDiS/Multijet wysokoprężny, turbodoładowany, układ i liczba cylindrów – R4, pojemność skokowa – 1 910 cm³, 2 zawory na cylinder, moc maksymalna – 120 KM przy 3 500 obr./min, maksymalny moment obrotowy – 280 Nm przy 2 000 obr./min
2.0 DDiS/Multijet wysokoprężny, turbodoładowany, układ i liczba cylindrów – R4, pojemność skokowa – 1 956 cm³, 4 zawory na cylinder, moc maksymalna – 135 KM przy 3 500 obr./min, maksymalny moment obrotowy – 320 Nm przy 1 500 obr./min
Fiat Sedici / Suzuki SX4 – zalety i wady
+ niezawodne silniki benzynowe
+ trwałość
+ rozsądne wyposażenie
+ dynamiczny silnik Diesla 2,0 l
+ miski koszt eksploatacji
– niezbyt pojemne wnętrz
– umiarkowana dzielność terenowa
– różnice dostępnego wyposażenia
autor: Michał Pierewicz, zdjęcia: archiwum
