Volvo XC90 doczekało się następcy. I nie mówimy o żadnym faceliftingu. To zupełnie nowy model, który nawet odrobinę nie przypomina swojego starszego brata. Poprzednia generacja – pomimo dwunastoletniej obecności na rynku – wciąż wydaje się nowoczesnym i komfortowym sposobem na przemieszczanie się.
Początek
Na początku XXI wieku Volvo opracowało SUV-a, który miał narobić zamieszania zarówno na europejskim, jak i na amerykańskim rynku. Przed powstaniem XC-dziewięćdziesiątki, Szwedzi próbowali zadowolić fanów lekkiej terenowej jazdy modelami 850 AWD oraz V70 AWD, a następnie odmianami Cross Country i XC70. Ale każdy wiedział, że to za mało, aby sprostać bogatej konkurencji zachodnich producentów. W tym czasie na amerykańskim rynku ugruntowaną pozycję miały już Range Rover oraz BMW X5. Volvo chciało, aby ich nowy model błyskawicznie przyjął się za Oceanem. Ich nadzieje zostały spełnione – dziewięćdziesiątka to tej pory jest jednym z najlepiej sprzedających się modeli tej marki.
Moc przede wszystkim
Na starcie XC90-ki zostały wyposażone w dwa doładowane silniki benzynowe. Pierwszy z nich o pojemności 2,5-litra był w stanie „wycisnąć” 210 KM mocy. Mocniejsza jednostka współpracowała z dwiema turbosprężarkami, co w efekcie dało niemało, bo 272 KM. W późniejszym okresie Volvo doszło do wniosku, że mocy nigdy za wiele i dołączył do oferty 4,4-litrową V-ósemkę z mocą 315 KM. Dla fanów ekonomicznej jazdy przygotowano dosyć słabego diesla 2,4 D5 o mocy 163 KM. Niedługo potem pojawiła się mocniejsza jednostka wysokoprężna, generująca 185 koni. Mniej więcej w tym samym czasie także benzynowce nabrały „muskułów”. Motor 2.9 urósł do jednostki 3.2 generującej 238 KM mocy. Jak widać pojemność wzrosła, ale jednocześnie zrezygnowano z zastosowania turbosprężarek. Producent przedstawił też okolicznościową odmianę Ocean Race ograniczającą się do odmiennej stylizacji nadwozia oraz wersję Sport, która oprócz tuningu optycznego przeszła lekką, sportową modyfikację podwozia.
Inżynieria
Konstrukcyjnie Volvo wpisuje się w typowy, współczesny schematu budowy luksusowych crossoverów. Tak jak w innych autach tego typu, w XC90 zastosowano samonośne nadwozie oraz niezależne zawieszenie, dzięki czemu trudno narzekać na niski poziom komfortu jazdy. Co odróżnia Volvo od konkurencji? Na pewno poprzeczne ułożenie silnika, które mocno kojarzy się przednionapędowymi samochodami osobowymi. Volvo XC90 bazuje na podwoziu nazwanym P2 – tym samym, które zastosowano w modelu S80. Konsekwencją takiego wyboru był problem z „upakowaniem” dużych, rzędowych piątek, szóstek oraz V-ósemek. Pomocną rękę wyciągnęli Japończycy, a konkretnie inżynierowie Yamahy, którzy niewątpliwie mieli już doświadczenie w budowie odpowiednio wąskich silników. Uwaga – w amerykańskim standardzie dla tańszej wersji 2.5 nie było napędu na tylną oś.
Przejdźmy teraz do skrzyni biegów. Manualne przekładnie były stosowane tylko i wyłącznie w połączeniu z wysokoprężnymi jednostkami. Zainteresowani kupnem diesla mogli także wybrać wersję z automatem. Z benzyniakami współpracowały już tylko automaty pochodzące z GM i Aisina.
[su_note note_color=”#1586a0″ text_color=”#ffffff” radius=”5″]Poprzeczny układ napędowy wymusił zastosowanie stałego napędu na przednią oś. Oś tylna natomiast była „dopędzana” za pośrednictwem systemu Haldex. Producent nie zdecydował się na wyposażenie auta w układ redukcyjny – konkurencja również nie stosowała owego rozwiązania w tej klasie samochodów.[/su_note]
Zawieszenie
Spora masa samochodu to duże wyzwanie dla niezależnego zawieszenia, tym bardziej dla wersji 7-miejscowej. Producent o tym wiedział i do oferty dołączył (opcjonalnie) samopoziomujące się tylne zawieszenie. Jest ono oparte na wielokrążkowym układzie pomocniczym mocowanym do ramy. Z przodu zaś klasycznie zastosowano kolumny MacPhersona. Ciężki samochód nie może oczywiście pozwolić sobie na hamulce bębnowe – każde koło było obsługiwane przez tarcze wentylowane. Ponadto o bezpieczeństwo jazdy dbały również układy ABS, EBD oraz asystent awaryjnego hamowania.
Zalety i [su_tooltip style=”youtube” position=”north” size=”1″ content=” Jazda po mieście nie należy do najprzyjemniejszych, a to za sprawą promienia skrętu, który wynosi aż 13 metrów. Biorąc pod uwagę gabaryty auta, jasnym jest, że parkowanie może stać się udręką. Do plusów należy zaliczyć wysoką pozycję za kierownicą, z której widoczność jest znakomita.” class=”dymek”]wady *[/su_tooltip]
Volvo, aby udowodnić jak bardzo bezpieczny jest jego SUV, dopuściło go do testu „łosia”. Bezpośrednia konkurencja nie odważyła się na taki krok. Szwedzkiemu SUV-owi – co było do przewidzenia – udało się przejść próbę. Nad bezpieczeństwem czuwał Roll Over Protection – rozwiązanie, które minimalizuje ryzyko obrażeń podczas wywrotki. Pozytywnie zaliczony test „łosia” nie oznacza wcale, że XC90 doskonale czuje się w zakrętach. Wysoko położony środek ciężkości nie zachęca do szybkiej jazdy po krętych drogach. Pod tym względem Szwedowi trochę brakuje, chociażby do BMW X5. Dla osób żądnych adrenaliny polecamy sięgnięcie po mocniejsze silniki. Podstawowe jednostki – a w szczególności 2,4-litrowy diesel – w zasadzie służą do przemieszczania się, a nie do szybszej i ciekawszej jazdy. Dopiero topowy motor 4.4 V8 pozwala na odrobinę szaleństwa. Po takim silniku można byłoby się spodziewać prawdziwie rasowego brzmienia, którego niestety tu nie zdołamy usłyszeć. Podsumowując – XC90 bardzo dobrze i komfortowo się spisuje na szosie, zapewniają przy tym wysoki poziom bezpieczeństwa. Dla niektórych może to być jednak za mało.
Kabina
Wnętrze auta jest przestronne i nawet osoby siedzące w trzecim rzędzie siedzeń nie mogą narzekać na ścisk. Kierowca i pasażerowie mają dostęp do wystarczającej ilości schowków i kieszeni. Jazda na przednich fotelach to sama przyjemność, ale na kanapie wygodnie będą miały tylko dwie osoby – jest zbyt wąsko.
Szerokość wnętrza uszczupla iście amerykańska grubość drzwi, które zapewniają odpowiedni poziom bezpieczeństwa w przypadku zderzeń bocznych. Oprócz solidnych wzmocnień i rozległych stref zgniotu, bezpieczeństwo bierne wspomagają liczne poduszki powietrzne i układy elektroniczne.
Podsumowanie
Przy kupnie XC90 należy uważać. Zakup wybrakowanego egzemplarza może znacznie obciążyć domowe finanse. Pocieszeniem jest bardzo duża podaż tego modelu – naprawdę jest w czym wybierać. W zasadzie każda kompletacja zapewnia bardzo wysoki poziom wyposażenia. Duża utrata wartości Volvo jest zaletą dla kupujących używany model, a wadą dla tych, którzy odsprzedają swoje auto.
Należy uważać na samochody z początkowego okresu produkcji. W nich znajdują się nierzadko zawodne automatyczne skrzynie biegów. Generalnie XC90 jest samochodem drogim w obsłudze. Ale w tym segmencie pojazdów jest to norma.
Przez 12 lat produkcji z taśm montażowych zeszło ponad 630 tys. sztuk modelu. Pomimo oficjalnego zakończenia kariery, produkcja modelu XC90 w niewielkim stopniu wciąż trwa – w Chinach.
Volvo XC90 – zalety i wady
ZALETY
+ bardzo dobre parametry bezpieczeństwa
+ duży wybór silników
+ bogate wyposażenie
+ możliwość przewozu siedmiu osób
+ komfort jazdy
WADY
– zawodność automatycznych skrzyń biegów z początku produkcji
– duże koszty eksploatacji
– głośna praca zawieszenia
– mała objętość bagażnika za 3. rzędem siedzeń
– niewielkie możliwości jazdy w terenie
Volvo XC90 – silniki
-
2.5 – B524T2, R5, benzynowy, turbo, 210 KM przy 5 000 obr./min, 320 Nm w zakresie 1 500-5 000 obr./min
-
2.9 T6 – B6294T, R6, benzynowy, biturbo, 272 KM przy 5 200 obr./min, 380 Nm w zakresie 1 800-5 000 obr./min
-
3.2 – SI6, R6, benzynowy, 238 KM przy 6 200 obr./min, 320 Nm przy 3 200 obr./min
-
4.4 V8 – B8444S, V8, 315 KM V8, benzynowy, 315 KM przy 5 850 obr./min, 440 Nm przy 3900 obr./min
-
2.4 D5 – D5244T, R5, turbodiesel, 163 KM przy 4 000 obr./min, 340 Nm przy 1 750 obr./min
-
2.4 D5 – D5244T4, R5, turbodiesel, 185 KM przy 4 000 obr./min, 400 Nm w zakresie 2 000-2 750 obr./min
Volvo XC90 – orientacyjne ceny części zamiennych
tylna piasta – 300 zł
górna poduszka silnika (D5) – 250 zł
sprzęgło SACHS (D5) – 900 zł
przednie tarcze hamulcowe Brembo – 400 zł
koło dwumasowe LUK (D5) – 2 200 zł
wtryskiwacz BOSCH (D5) – 1 300 zł
Volvo XC90 – chronologia zmian modelu
2001 r. (styczeń) – premiera modelu – North American Internaitonal Auto Show
2003 r. – nagroda North American SUV of the year 2003
2004 r. – drobne kosmetyczne zmiany modelu
2005 r. – do palety silnikowe dochodzi nowy motor 4.4 V8 (Yamaha)
2006 r. – facelifting modelu
2007 r. – zastąpienie jednostki 2.5T nowym silnikiem 3.2 V6
2010 r. – zmiany (na lepsze) w wyposażeniu standardowym
2011 r. – wzrost mocy silnika 3.2 V6
2012 r. – modernizacja nadwozia i wnętrza
Autor: Aleksander Goliat
Zdjęcia: producent, archiwum
