Ople Frontery bez względu na zastosowany silnik miały ten sam typ napędu. Standardowo auto było napędzane za pomocą tylnej osi. W razie potrzeby kierowca mógł dołączyć napęd przednich kół. Inżynierowie zdecydowali się na zastosowanie przednich podwójnych wahaczy poprzecznych, zaś z tyłu sztywny most z resorami piórowymi, co stanowiło słuszne rozwiązanie, które docelowo miało skutkować udanym kompromisem między komfortem jazdy i przyzwoitymi właściwościami terenowymi.
Frontery od początku produkcji były dostępne w wersji 5- oraz krótszej, 3-drzwiowej. Mniejsza odmiana była oferowana także z miękkim dachem. W 1995 roku Opel doczekał się modernizacji, która obejmowała wymianę zawieszenia tylnego, hamulców i jednostek napędowych. Kolejna wersja Frontery została wprowadzona w 1998 roku. Do oferty trafiła zmodernizowana jednostka benzynowa – 2.2 l (X22SE). Auto zostało również stylistycznie odświeżone. W kompletacjach pojawiły się takie dodatki jak tempomat, przycisk dołączania napędu 4×4, automatyczna klimatyzacja czy też komputer pokładowy. W ofercie był dostępny 4-biegowy automat oraz 5-biegowy manual. Po modernizacji Frontera stała się znacznie cichsza. Ostatnie auta zjechały z taśm produkcyjnych w 2003 roku. Dotychczas w Europie zarejestrowano około 320 tys. tego modelu.
